زبان چكامه

چيزي كه همواره در ايران زياد بوده شاعر است. تعداد كتب تذكره اي كه ما داريم(كه داخل هر كدام دست كم چند هزار شاعر آمده) به تنهايي از كتب شعر ديگر ملل بيشتر است. حالا يك سوال و يك دغدغه پيش مي آيد:آخر اينكه زبان چكامه سرايان و نقش ارتباطي چكامه رادر اين مرز و بوم بايد جدي گرفت. اما سوال :چه اتفاقي افتاده كه انديشه وران ايهام شاعري را بر بيان روشن ترجيح داده اند؟آيا جز پاسخ تكراري استبداد حرف ديگري نيست؟